De manager

In de Volkskrant onlangs: ‘Het enige gevecht dat er toe doet is dat tussen managers en vakmensen. De managers zijn geobsedeerd door efficiëntie en schaalvergroting. De vaklui (leraren, verpleegsters, programmamakers) zijn vooral geobsedeerd door kwaliteit en menselijkheid.’

In het dagelijks leven ben ik zelf zo’n verdoemde ziel. De weerzin tegen mijn mooie beroep (management is echt een vak, je kunt het leren; als je maar over enige sociale intelligentie en een positieve inslag beschikt) heeft mij altijd verbaasd. Door de continue omgang met mensen ben ik aardiger en socialer geworden. En ook duidelijker en directer.  De Volkskrant schrijft: ‘Status en salaris van bestuurders tellen meer dan kwaliteit’. Toegegeven: het managementvak betaalt vaak wat meer. Maar de verantwoordelijkheid is ook groter. 

Een organisatie wil een bepaalde taak laten uitvoeren: de boekhouding, het verrichten van operaties, het produceren van blikjes soep. Om deze taak te verrichten, stelt de organisatie geld beschikbaar. En omdat de taak alleen door een groep personen kan worden uitgevoerd, geeft de organisatie aan de manager de opdracht met deze groep personen de taak te verrichten. Dit is, in een notendop, het werk van een manager: een taak verrichten met een groep mensen.

Dat die organisatie vervolgens allerlei (on)zinnige eisen aan de taakuitvoering stelt, is niet de schuld van de manager, maar van de organisatie. Die vaak op haar beurt opdrachten krijgt van ‘de politiek’ of ‘de aandeelhouders’. Als partner-in-crime hebben die de accountants. Deze judassen stellen steeds bizardere eisen aan de bedrijfsvoering; als je daar niet aan voldoet, onthouden ze hun goedkeurende verklaring bij de jaarrekening. En dan hebben de organisatie en haar bestuurders pas echt een probleem. Dit leidt tot nog meer eisen en registraties ten aanzien van de werkzaamheden. De manager voert ze, al balend, uit.

 
De manager de bron van alle kwaad? Nee, dat is de accountant, met in zijn kielzog de kwaliteitsmedewerker.

Paul Lensink