Advertentie
carrière / Nieuws

Wie controleert de internationale ambtenaar?

Ambtenaren die in internationale verbanden en netwerken samenwerken, nemen besluiten die vaak diep ingrijpen in het alledaagse leven van burgers. Toch doen ze dat grotendeels buiten het zicht van nationale parlementen. Politici zouden meer grip moeten krijgen op de internationale ambtenaren, stelt hoogleraar International Governance Kutsal Yesilkagit in de oratie die hij op 26 augustus uitspreekt.

19 augustus 2016

Ambtenaren die in internationale verbanden en netwerken samenwerken, nemen besluiten die vaak diep ingrijpen in het alledaagse leven van burgers. Toch doen ze dat grotendeels buiten het zicht van nationale parlementen. Politici zouden meer grip moeten krijgen op de internationale ambtenaren, stelt hoogleraar International Governance Kutsal Yesilkagit in de oratie die hij op 26 augustus uitspreekt. 

Grote gevolgen

Er bestaan grensoverschrijdende bestuurlijke netwerken op terreinen als de financiële markten, energie, voedselveiligheid en politiesamenwerking. Ambtenaren in die netwerken nemen besluiten die grote gevolgen kunnen hebben voor het dagelijks leven van de burger. Ze doen dat grotendeels uit het zicht van nationale parlementen en andere nationale instituties. Yesilkagit gaat onderzoeken of politici deze internationale netwerken wel goed kunnen aansturen, controleren en ter verantwoording roepen. En in hoeverre nationale politieke factoren een rol spelen bij de inrichting van grensoverschrijdend bestuur.
 

Grenzeloze staat
Yesilkagit verzet zich niet tegen de internationale samenwerkingsverbanden. De grensoverschrijdende overheidsnetwerken zijn volgens de hoogleraar belangrijk voor een effectieve samenwerking van staten. Zij zijn als spinnenwebben gesponnen tussen ministeries en andere bestuurlijke organen binnen staten en internationale organisaties. ‘Maar een nadeel is dat nationale parlementen weinig tot geen grip hebben op deze netwerken van ambtenaren. Om de eigen burgers te beschermen tegen het kwade in de wereld moeten staten juist vergaand met elkaar samenwerken, stelt hij. Zij dienen enerzijds hun nationale bestuurlijke systemen verder te integreren, maar tegelijkertijd ervoor te zorgen dat burgers zich vertegenwoordigd voelen. Yesilkagit noemt dit de grenzeloze staat.

Reacties: 7

U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.

Paul / projectleider
Ik vind het een kunstmatig verschil nationale en internationale netwerken. Van een heel veel ambtenaren ish et hun dagelijks werk, besluiten (praktisch) uitvoeren die ingrijpen in mensen hun leven.



De politiek is er voor om op hoofdlijne te sturen
Kaas !


Het kwade in de wereld komt voor een deel uit de Europese Unie en van oorlogszuchtige EU en NAVO types die niets liever willen dan oorlog voeren met Syrië en vervolgens met Rusland, dus bespaar ons de gemakzuchtige aanname dat internationale samenwerking per definitie een goede zaak is.

Wiet ten Doeschate / directeur ixad-communicatie en vormgeving. Maastricht
Yesilkagit heeft natuurlijk gelijk. Het fenomeen doet zich echter ook nationaal voor. Welke volksvertegenwoordiging controleert de VNG? Een voor de burger totaal ondoorzichtig apparaat waarvan de besluitvorming hem wel degelijk raakt.
Post
Ik vind de opmerking van "Plafond" nergens op slaan en dom. Betrokkene moet zich eens gaan verdiepen in de geschiedenis die heeft geleid tot de komst van de NAVO en de EU. Overigens denk ik dat men binnen de EU veel te ver is doorgeschoten en er een aantal bevoegdheden terug moet naar de regering van de aangesloten lidstaten. In het kader van een aantal sectoren, heeft de EU wel degelijk een nuttige functie. Voor wat betreft de veiligheid van Europa, heeft de NAVO een taak, maar helaas zien we dat door de bezuinigingen op Defensie, dit ten koste gaat van de slagkracht en dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Zie wat de Russen de laatste jaren uithalen en het is te hopen dat het gezonde verstand de boventoon zal krijgen.
E. den Hamer / gepensioneerd ambtenaar
Bij de Europese Commissie en de Lidstaten zit het zo: elke Richtlijn, die later een nationale wet omgezet moet worden, wordt in ambtelijke werkgroepen, waarin ambtenaren van de betrokken Ministeries van de Lidstaten zitten, letter voor letter besproken. Als internationaal ambtenaar kun je helemaal niet zomaar iets doordrukken. Als alle lidstaat-ambtenaren hun goedkeuring hebben gegeven (ze horen dat ,,thuis" terug te koppelen), dan gaat het voorstel nogmaals naar een overleg met permanente vertegenwoordigers van de lidstaten. Na hun goedkeuring kan het pas naar de Commissarissen en na hun goedkeuring is het een ,,Commissie-voorstel". Dat voorstel gaat naar het overleg met de vakministers, dus dan kan de lidstaat nog eens invloed op de tekst uitoefenen. De Lidstaten zitten dus vanaf dag 1 mee aan tafel de beslissingen te nemen. De onderzoeker zou dus moeten meenemen, hoe de controle/terugkoppeling op de besluitvorming binnen de nationale vakministeries verloopt.

Bovendien heeft het Nederlandse parlement destijds de controle over wat er in de Brusselse Raads-vergadering door de vak-Minister over een ontwerp-Richtlijn besloten gaat worden, overgedragen aan de MInister. Dit in tegenstelling tot Denemarken, waar de Ministers door mandaten van zijn Parlement bij de Raads-onderhandelingen gebonden worden en moeten terugkoppelen indien de ontwerp-besluiten buiten het mandaat gaan vallen.

Dus de destinteresse van de Nationale politiek is in deze zeker mede een onderzoekspunt.

(bij de OECD zijn vergelijkbare overlegprocedures, dus ook daar zijn weer de nationale vakministeries die van alles goedkeuren, de internationale ambtenaren faciliteren alleen maar het besluitvormingsproces)

Kaas !
@gepensioneerde gepensioneerde



De geschiedenis leert dat Europa keer op keer Rusland heeft aangevallen, met zware verliezen aan beide kanten.

Haatzaaiers die het nog eens willen proberen hoeven niet te rekenen op sympathie.



E. den Hamer / gepensioneerd ambtenaar
@Plafond.

De 1e W.O ontstond, doordat de Russiche Tsaar Hongarije binnentrok en op de herhaalde verzoeken van zijn neef de Duitse Keizer, niet wilde terugtrekken.

Toen zagen de Duitsers zich genoodzaakt om op 2 fronten aan te vallen gezien de verdragen tussen Rusland en o.a. Frankrijk.

WO was een logisch gevolg van het Verdrag van Versaille: de Duitse herstelbetalingen en de inflatie en werkloosheid die daarop volgde.
Advertentie